AKIL İLE KALP!
Düşüncenin sonsuzluğu ve sevginin yoksunluğu. Bugün akıl ile kalp yolculuğuna çıkacağız birlikte. Belki yaşadığımız veya yaşayacağımız ya da yaşamaktan kaçınacağımız hayat üzerine keyifli bir yolculuk olması dileğiyle. Düşüncelerimizden başlayalım. Özgür olmayı, kendi istediğimizi yapmayı, kararları kendimiz almayı seviyoruz. Kim sevmez ki? Peki kaçımız bunun sonucunda mutlu olmayı başarabiliyor? Kaçımız kararlarının arkasında durmayı seviyor? Her şeyimden…
DÖNÜŞ
Gideceği yeri olmayanların, kalacak yer bulamayanların, eksikliklerinde kaybolanların, yokluğuna alışamayanların, sevgisine doyamayanların, terk etmeye çalışıp başaramayanların, ayrılalım deyip ayrılamayanların, sarılmak isteyip sarılamayanların yarım kalmış hikayeleri… Adem’ in hikayesi de işte böyle başlıyor. Kendi halinde yaşayan birisiydi halbuki. Kimsenin işine karışmaz, kendi işine karışılmasından da hoşlanmazdı. İnsanlara saygısı her zaman vardı. Saygısız olanlara dayanamazdı, karşılığını verirdi…
OLDUĞU GİBİ SEVEBİLMEK!
Karşılaştım onunla, bir okul koridorunda. Sınıfın kapısının önünde öylece bakıyordu bana. Dalmıştı gözleri, donup kalmıştı sanki. Hangi hayalleri kuruyordu benle ilgili merak ediyordum. Beğenmişti o kadar derin bakışlar attığına göre. Öyle olsun istiyordum. İnandırmaya çalışıyordum kendimi. İnandım da. Zaman hızla geçiyordu. Bizim zamanımız ise daha yeni başlıyordu onunla. Yürüyecek yollarımız, izleyecek filmlerimiz, uzaklara dalıp bakacağımız…
YALNIZ DEĞİLSİNİZ!
Onu gördüm bugün. Görmedim aslında tam olarak hissettim onu. Ayak sesini, nefesini, nefesimi kesişini. Ruhum bedenimde değildi, ona gitmişti sanki. Fısıldamalarını dinliyor, belki bir şey duyarım diye çırpınıyordu. Bense kalakalmıştım. Yirmi dört saatlik zaman diliminde ki en güzel an buydu belli ki. Onu yaşamak! Kendimi unutmuştum yine. O varken ben kimdim ki? Neydim? Neden böyle…
Yorum Köşesi