YALNIZ DEĞİLSİNİZ!

7 Mart 2020 20 Yazar: ufukcamci

Onu gördüm bugün. Görmedim aslında tam olarak hissettim onu. Ayak sesini, nefesini, nefesimi kesişini. Ruhum bedenimde değildi, ona gitmişti sanki. Fısıldamalarını dinliyor, belki bir şey duyarım diye çırpınıyordu. Bense kalakalmıştım. Yirmi dört saatlik zaman diliminde ki en güzel an buydu belli ki. Onu yaşamak!

Kendimi unutmuştum yine. O varken ben kimdim ki? Neydim? Neden böyle düşünüyordum? Sevmek bu muydu? Kendini unutup, onu hatırlamak. Varlığını sorgulamak, sebepleri ona bağlamak. Aklına geldikçe mutlu olmak ya da ağlamak. Zıtlıkları içinde barındırıp bundan sürekli keyif almak. Yaşadığını hissetmek, hissettiğini yaşamak. Çılgınlar gibi anlatmak onu ya da dalıp dalıp susmak. Sahi bir dokunuşuyla kendinizi bulduğunuz, sevdiğinizde kaybolduğunuz oldu mu? Etkisini bu derece hissedebildiniz mi sevdiğinizin? Aklınızda eksik cümleniz kaldı mı söylemediğiniz? Sızlanmalarınız, ahlarınız, mutluluklarınız, kaybedip kazanmışlıklarınız…

Ben ona layığım dediniz mi kendinize? O yoksa bende yokum demeyi mi seçtiniz? Haberi var mıydı tüm bunlardan ya da hiç haberi olmayacak mıydı?

Hayatta nedense en çok sevdiğimizden saklıyoruz kendimizi. Asıl söylemek istediklerimizi, en çok da ona sarılma hissimizi. Korkarak seviyoruz ya da sevmeye başlayınca korkuyoruz. Evet, evet öyle oluyor. İnsan bilmediğinden, ilk kez hissettiğinden korkuyor değil mi? Yalnız değilsiniz!