MASUMİYET!

İnsanoğlunun en saf, en masum halini doğumda görürsünüz. Koşulsuz bir sevgi, müthiş bir bağ oluşur o anda. Mutluluğun en masum halidir bu. Benzersizdir, daha önce böyle yoğun bir duygu ile karşılaşmadığını hissedersin. Gözlerine her kim bakarsa bunu fark eder, dokunanın bile hissedeceği bir hal almıştır aslında. Yoğunluğu öyledir ki etkisine girmeyen kalmaz. Masumiyetin gücü diyoruz buna.

Zamanın ilerlediği, hayatın nehir misali akıp gittiği, yaşamların bittiği, edebiyatın geliştiği, teknolojinin ilerlediği, virüsün belirdiği, masumiyetin değerini kaybettiği, insanların mutlu olmak istediği ama mutlu olacağı insandan kaçmak için çaba gösterdiği bir hal aldık. İkili ilişkilerin sevgi ekseninde ilerlemediği, beklenti ve çıkarlar üzerine geliştiği bir zaman dilimi gelişti. Sevgiyi ve karşımızda sevdiğimizi iddia ettiğimiz kişiyi her nedense çok kolay harcar olduk. Küçük bir tartışma veya bir isteğin karşılanmaması ya da en ufak bir karşı çıkma tüm yaşanmışlıkların üzerini örten ve onları görünmez yapan bir örtüye bürünmüş gibi. Peki ya onca yaşanan anılar ne olacak? Aynı eli tuttuğun, her gün gözüne baktığın, seni seviyorum’u dilinden bırakmadığın, sensiz olmuyor yapamıyorum diye ağladığın, arada karalar bağladığın, hep sende kalsın diye çabaladığın, kalbindeki yeri ona ayırdığın insana ne oldu? Nasıl oldunuz böyle? Doğru olmayan ya da yanlışa götüren şey neydi? Sevginin kıymetinin bilememek mi, sevgiyi fazla yaşayıp bitirmek mi?

Azın fazlayı çekemediği, fazlanın aza tamah etmediği, insanoğlunun masumiyetini kaybettiği, durmayan ve her nedense durdurulamayan hepimizin ortak acısı haline geldi. Bir nebze de acıyı sever olduk sanırım. Hoşumuza giden bir hal aldı ama bizde hal kalmadı. Masum halimizi özler olduk. Mutluluk oradaydı ve onu yeniden aramaya muhtaç olduk. Bulmanız ümidiyle..