ÇEKİM GÜCÜ!
Uzun uzun bakmayı sevdiği gözlerinden belliydi. Derin bakışlara sahipti. Gözünden sevgi akıyordu, hissettiğim buydu. Kaç kez durdurmak istedim kendimi. Kapılmak, kaptırmak istemedim. Bir direnişti benimkisi. Dayanılmaza dayanmak, yaşanılacakları ertelemekti. Ne zamana kadar sürecekti bu? Çekim gücü dedim adına. Bakmak istiyordum ona. Tanımak, konuşmak, neleri sevdiğini, nasıl sevdiğini merak ediyordum. Elimde değildi. Kontrollü farkındalıktı benimkisi. Sahi!…
DÜŞÜNCE!
Çekip gitmek istiyordu, daha fazla dayanamayacağını hissetmişti. Bu his onu hiç terk etmeyecek gibiydi. Aklı karmakarışıktı. Bedeni terliyor, elleri titriyor, sesiyse duyulamayacak kadar kısılmıştı. Ayrılığın etkisi ona çok ağır gelmişti. Dışardan nasıl göründüğünün farkında bile değildi. Dalgın bakışları, aklını sevdiğinden bir türlü alamayışı, konuşulanları umursamayışı hep onun yüzündendi. Alışırım belki atlatırım diyerek teselli etmekten başka…
MASUMİYET!
İnsanoğlunun en saf, en masum halini doğumda görürsünüz. Koşulsuz bir sevgi, müthiş bir bağ oluşur o anda. Mutluluğun en masum halidir bu. Benzersizdir, daha önce böyle yoğun bir duygu ile karşılaşmadığını hissedersin. Gözlerine her kim bakarsa bunu fark eder, dokunanın bile hissedeceği bir hal almıştır aslında. Yoğunluğu öyledir ki etkisine girmeyen kalmaz. Masumiyetin gücü diyoruz…
SEVDİĞİNİ GÜZELLEŞTİREBİLMEK!
Sevdiğine sarılmak; usulca, huzurla, biraz aşk biraz mutlulukla. Sahiplenmek onu doyasıya. Daha öne hiç tanımadığı, bilmediği şekilde sevebilmek mesele. Kendinde olmadığını düşündüğü duyguyu ortaya çıkarabilmek, olmaz dediklerini oldurabilmekte, yaşadığını her dokunuşunda hissettirebilmekte… Son baharda yaprak dökümü gibi dökülmeli sözler ağızdan, mest etmeli, kendinden geçirmeli. en mutlu anım bu anım diyebilmeli insan sevdiğinin yanında. Elini her…
DENGE BOZUMU!
Güzel bir cumartesi sabahı. Buna rağmen puslu bir ben. Pandeminin korkusu mu yoksa dışarı çıkamamanın huzursuzluğu mudur, beni bu hallere iten bilemiyorum. Yalnız olmadığımı da hissediyorum. Hepimiz içimizde yaşar olduk duygularımızı. Sen , ben, biz gibi. Aslında bir yıl geçmişti pandeminin ilk duyulduğu zamandan bu yana. Yalnızca zaman geçmedi tabi ki. Bazılarımız kendinden geçti, bazıları…
İHMAL!
Garip, şiddetli, enteresan ve de müthiş bir boşluk diyebiliriz ihmal için. İlk olarak yaşantımızda ya da birini çok sevmeyi öğrendiğimizde karşılaşırız onunla. Duygularımızın yoğunlaştığı, tüm düşüncelerimizi sevdiğimizin kapladığı, kendi yetenek ve aklımızdan vazgeçmeyi seçtiğimiz, deli gibi seviyorum dediğimiz zamanlarda başlar ihmal. Sevginin yüksekliğine, beklentilerin yüksekliği de eşlik etmeye başlar. Sevgi nasıl durmuyorsa insan hayatında beklenti…
YOK OLUŞ!
Varlığını anlatamama çaresizliği. Kaçımız hayatımızda ilgi yetersizliğinden bu durumu yaşamadık ki? İçinde yalnızca sevgi, sarılma, bağlılık ve aidiyet barındıran bu hissi vermek neden bu denli zor gelir ? Başkalarının bize verdiği hasarı biz de başkalarına nasıl veririz diye mi çabalıyoruz. Olan bitenden, senin ya da benim yaşanmışlığımdan hiç haberi olmayan birine hem de . Ne…
ESRARENGİZ!
Onu görmeyi çok istemişti. Nedense hiç aklından çıkmıyordu, o nasıl hissediyordu acaba? Benim hissettiklerimi o da yaşıyor mu? Neden olmasın! Kendi verdiği cevap onu mutlu etmeye yetmişti bile. Cevabı ondan duymanın etkisi ise nasıl olacaktı, bilemedi. Heyecanlandı, kendince düşünmüştü, hayal kurmuştu elbette ama hazır olup olmadığını, nasıl tepki vereceğini bilemiyordu. Onu o kadar cezbedici hale…
BİR UMUTTU YAŞAMAK!
Kendini haklı zannetmek, ne büyük bir yanılgı. Niye böyle bir kılıfa saklanmak ister insan? Bu düşüncenin altında yaşamayı niçin yeğler? Kendine verdiği önemden mi kaynaklanır yoksa derinlerdeki yenilgilerini bastırmak için koz olarak mı kullanır? Halbuki konuşmak insana verilmiş en büyük özellik değil midir? Kendini anlatmak, karşısındakini dinleyip anlayabilmek, ortak değerlerde birleşebilmek daha mı zor oluyor…
“KISKANÇLIĞIN SONUNDA, AŞKIN YOLUNDA, ŞEFKATİN UĞRUNDA BİR ÖMÜR” 2.Bölüm ” Sevgiliye Bağlılık, Ayrılığa Hazırlıktır: Aşk! “
Varlığında bazen çoğaldığımız, çoğu zaman ise azaldığımız, karşılıksız olmayan olamayan, beklentisi bir ömre yayılan, terk edildiğimizde nefret uyandıran, her an yanımızda olmasını istediğimiz, hayatta yaşama nedenimiz, onunla iken mutlu, yokluğunda huzursuz olduğumuz, beğenimizin tavan yaptığı, kendimize güvenimizin çok azaldığı, titreme ve heyecana sürüklendiğimiz his : AŞK. Sevginin bir şekli kalıbı var mıydı? Olsa da içine…
Yorum Köşesi