BOŞLUK!

Uzun ve ıssız bir yolculuktu benimkisi. Alışılmışın dışında, yolun sonunun nereye varacağını bilmediğim. En iyi bildiklerimi hafızamdan atmayı sağlayacak bir yol olarak görmüştün yürüdüğüm yolu. Sağlam hafızanın da yük olduğunu o zaman anlamıştım. Hatıralar, tüm sıradanlıklardan uzak yaşanmışlıklar, mutluluk dolu geçen zamanların büyüsü, etkisini belki de hiç bir zaman kaybetmeyecek zamanın sınırlarını yok saydığım günler…

Korku mu, heyecan mı, bilinmezlik mi? Adının bir türlü seçemediğim ama keskin bir şekilde hissettiğim ve hissetmekten bir kaç dakika da olsa vazgeçemediğim bir his bu. Tanımlamakta zorlanıyorum, yaşarken ki zorluğumu ise siz hesaplayın. Bu hissi hiç yaşamadın mı dön bak kendine. Anılarını hatırla, bir çözüm müydü bulduğun yoksa kaçmayı yeğlediğin bir yaşantı mıydı? Bu yola uğrayıp da yol seçemeyen insanlardan kaçıncısısın? Dön bak kendine. Adını “Boşluk” koydum. Doldurmak istediğinde dolmuyor, bitirmek istediğinde bitmiyor. Ne tam olarak içindesin ne de büsbütün dışında. Sonu görünmeyen bir boşluk hali bu. Tam da beni anlatan ve seni tanımlayan.

İnsan aslında en büyük acıları karşısındaki insanlardan görmez. Gördüklerinin hepsini kendi düşüncelerinde yoğurup, o acıyı kendi eliyle oluşturur ve bunun farkına da varamaz. Ama hep zanneder. Karşısındakinin suçlu olduğunu düşünür, inanır ve her fırsatta dışa vurur. Bir tek var olanı, eksiğini kabul edemez ve de inkar eder. Aslında insan kendi boşluğunda kaybolur ama o boşluğu hep başkası yaptı zanneder.