OKUL! (İnsanoğlu elindekini kaybetmeden, elinde olduğunun bile farkında olmazdı)
Evde oturuyordu. Tek yapabildiği balkona çıkmak ya da pencere önünde oturmaktı. Televizyonu ise hiç saymıyordu, tüm gün izlemekten gözleri ağrımıştı. Akşam saatleri olunca haberleri beklerdi heyecanla. İzledikten sonra da keşke hiç izlemeseydim derdi. Canı biraz daha sıkılırdı. Ne de olsa özlemişti okulu, arkadaşlarını, dersleri ve de öğretmenlerini. Hep kaçmak istediği yer okul değildi aslında evdi,…
TEPKİSİZLİĞİN VAHŞETİ!
Akşam yemeği vaktiydi. Herkes sofrada hazır bulunurdu. Çok katıydı babası. Ben oturmadan herkes sofrada olacak derdi. Minik Ahmet çok korkardı babasından. Bir keresinde onu çok dövmüştü, böyle anlatıyordu arkadaşlarına. Küçücüktü ama yaşadığının ne olduğunu bilirdi. Tüyleri diken diken olurdu anlatırken. Yine vuracak mı acaba diye içi ürperirdi. O yüzden sofraya ilk o otururdu. Kalabalık bir…
SEVGİSİ DAĞ!
Evdeydi. Dün olduğu gibi ya da ondan önceki günlerdeki gibi. Saati saatine uymuyordu, sıkıldım diyordu kendine. Aslında istediği tam da bu boşluktu ama boşluğa düşeceğini de bilmiyordu, düştü de. Her gün yeniledi bu düşüşü, nereye kadar düşeceğini o da bilmiyordu. İyiyim ben iyiyim diyerek teselli ediyordu yalnızca kendini. Olmuyordu ama iyi olamıyordu. Sokağa çıkmayı özlemişti,…
Yorum Köşesi