KENDİNDEN BAŞKASI!

Bir başkasına duyulan sevginin, hayranlığın ya da sende uyandırdığı nice başka duyguların kaynağının sen olduğunu; gördüklerinin aslında sende var olanlar olduğunu, içlerinden yalnızca dış güzelliğe kapıldığını, geri kalan kısımda ise asıl cevherin sende olduğunu ne zaman fark edebileceksin? Tam olan insanın kendini eksik hissetmesi sizce de garip değil mi? İnsanın kendini bulmasının illaki hatırlatmalara ihtiyacı olduğunu fark eden insanlar; bu eksikliği gidermek için uğraşmışlar, yazmışlar, çizmişler ama bu eksikliği kapatamamışlar, aynen bizim gibi !

İnsanoğlu hem değişik hem de olağanüstü özelliklerle yaratılmış bir varlık. Her alanda kendini geliştirebilecek, giriştiği işlerde yeteneklerini sergileyebilecek fakat korkuları devreye girdiğinde tüm kapasitesini kapatıp hiç açığa çıkaramayacak tercihe yönelecek güce de sahip. Bunu başarmak gerçekten güç istiyor bana göre. Başkasının ne dediğini önemseyip kendinde olanı sindirmek, üstüne gidememek, üstüne üstelik bir de bunun altında ezilmek. Şaşırtıcı bir durum değil mi? Daha çok şaşıracağız. Başkalarını görmekten, onlara hayranlık duymaktan, sevgi beslemekten, en değerli hep onlarmış gibi davranmaktan ne zaman vazgeçeceğiz? Bunun kaynağının ne olduğuna, nerede olduğuna bakmak hiç aklımıza gelmeyecek mi? Sahi ! İnsanın kendinde olanı görmesini bu denli zorlaştıran durumun kaynağı ne olabilir? Çocukluktan kalan anılarımız, acılarımız ya da yaşanmışlıklarımız mı? Daha basit haliyle söyleyecek olursak bir başkasının beğenisine veya desteklemesine ihtiyaç duymak ya da muhtaç olmak mı? Herkesin cevabı kendinde saklı, saklamayı seçtiği kendinden başkası olmadığı gibi.