KÜÇÜK ANLARIN BÜYÜK ETKİSİ!

Bir ilişkinin bitimine neden olan sebeplerden en önemlisinin sevgi fazlalığı olabileceğini hiç düşünmüş müydün? Sende fazla olanın, onda eksik olduğunu fark etmeye başladığın zaman oluşuyor bu durum. Nasıl bir eksiklik ki bu, böyle düşünmeye itiyor seni? Bir kez olsun düşünmeyi dene, çabala en azından. Yoksa aynı hatayı defalarca vermekten bıkmaz insan. Hatta hatayı verdiğinin farkına bile varmaz. Söylediğiniz de bile hissetmez bunu. Yok artık olur cevabı ya da abartı olduğunu söyler. İnsan var olanı, karşısındaki yok olmaya başladığında fark eder. Ne büyük eksiklik değil mi? Yanındakinin kıymetini bilememek, değerini görememek ve bunu ona hissettirememek. Belli bir zaman dilimini kapsayan küçük anların büyük etkisi mi demeliyim buna? Çarpıcı, soluksuz ve de sarsıcı…

Girdap gibi çeker içine sizi. Kendi başına çıkmaya gücün de yetmez. Düştükçe daha da derinlere inersin, çıkman zorlaşır. Yardıma ihtiyacın vardır ama yardım etmesi gereken yoktur etrafında. Kendiyle meşguldür, bu durumun suçlusu da sensindir ona göre. Şaşırırsın aynı zamanda susarsın da. Konuşmanın, derdini anlatmanın ne olduğunu bilirsin ne de olsa. Bir diğer bildiğinde onun bunları bilmediği, bilip de bir şey etmediğidir. Etmeye çalıştığı ama eksikliğini gideremediği evredir. Başka biri de burada devreye girer aslında. Başka biridir ama hiç bir zaman bambaşka biri olamaz. Olmasını kabullenemezsin. Hala eskiyi ararsın onda, her fırsatta hem de. Eskinin üstüne eklersin sürekli, karşılaştırmaktan vazgeçmezsin. Bu da hala sevginin var olduğunu ama senin o sevgide var olamadığını hatırlatır sana. İçin acır, heyecanlanırsın, ah keşke diyerek iç geçirirsin belki de. Ardından bir de bakarsın düşüncelerinden çıkıp, kendine gelirsin. Hissedersin yokluğunu, dalar gözlerin, dudağını ısırmaya başlarsın, gözlerin hüzün dolar…

Ve ait olmadığını, sahip olamayacağını, söylemekle bir şeyleri başaramayacağını anladığında fark edersin. Fark etmek var olan zamanların başlangıcına götürür seni. “Sil baştan başlamaktır” adı.