KESİK!
Yağmurlu bir pazar sabahıydı. Hava pusluydu. Gözlerini ovalıyordu, uyanamamıştı. Doğruldu yatağından, pencereden baktı. Kararmıştı gökyüzü. Bakmak istemedi bir kez daha, attı yatağa kendini. Uzanmamıştı bu kez. Yorganı bir sağına bir soluna atıyordu. Ayakları ise dışarıdaydı her zamanki gibi. Komidinin üzerinde bir bardak su dururdu her zaman. Bu sabah huzursuzdu, kalkmak istemedi yatağından. Elini birden bardağa…
HERKES DOĞDUĞU ANA DÖNSÜN!
Yemek yapmak, çocuk bakmak, fedakarlıkta zirve olmak, dünyaya geliş sebebimiz, kıymetlilerimiz ve kıymetini bir türlü bilemediklerimiz; kadınlar. Herkes doğduğu ana dönsün. Baksın annesinin gözlerinin içine aynen onun baktığı gibi. Sevgiyle, aşkla, bağlılıkla. Tüm kötülüklerden arınmış haliyle, masumca. Büyüdükçe mi zorlaşıyor her şey, kolaylaşması gerekirken? Kendimizi en anlatabilecek bulduğumuz zaman aslında en anlaşılmaz olduğumuz an. Peki…
Yorum Köşesi