SEN HAKLIYDIN!
Umudunu asla kaybetme dedi annem. Hiçbir şeyden haberi yoktu aslında. Olmamalıydı da. Beni üzen şeyi bilsin istemiyordum. Anlamasına dayanamazdım. Doğru olanda buydu bana göre. Kendi kararlarımı verebiliyorum diyordum ona her konuşmamızda. Tabi dinlemezdi beni. En iyi bildiğini yapar, anlatırdı. Vazgeçmezdi, hele pes hiç etmezdi. Cesurdu, hemde çok. İlk kez tanıştıklarına korkuyu vermesini de bilirdi. Sadece…
İKİLİ DELİLİK!
Bir şeylerin sonu olduğunu ondan önce bilmiyordum. Bilmekte istemiyordum aslında. İstemekle istememenin fayda etmeyeceğini ise hiç düşünmemiştim. Niye, neden böyle oluyor diye sürekli soruyordum kendime. Hep kendimi suçlamak istiyordum. Onda da hata olabileceği aklıma gelmiyordu. Gelse de yine her şey başa dönüyordu, yani bana. Her günümüz birbirinden güzel geçiyordu aslında onunla. Beraber bulunduğumuz semtin sokaklarında…
OLDUĞU GİBİ SEVEBİLMEK!
Karşılaştım onunla, bir okul koridorunda. Sınıfın kapısının önünde öylece bakıyordu bana. Dalmıştı gözleri, donup kalmıştı sanki. Hangi hayalleri kuruyordu benle ilgili merak ediyordum. Beğenmişti o kadar derin bakışlar attığına göre. Öyle olsun istiyordum. İnandırmaya çalışıyordum kendimi. İnandım da. Zaman hızla geçiyordu. Bizim zamanımız ise daha yeni başlıyordu onunla. Yürüyecek yollarımız, izleyecek filmlerimiz, uzaklara dalıp bakacağımız…
ŞÜPHEYE HİÇ YER KALMAMALI!
Sevdiklerinden kaçmak ya da kaçmak istediklerini sevmek. Ne kadar çelişkili bir cümle. Hayatta böyle değil mi? Yaşamayı istediğimiz hayat. Git geller; gelip gidememeler, gidip gelememeler. Kendini dinleyememek mi, başka insanın sözlerini önemsemek mi? Karşımızdakinden kaçmaya çalışırken kendimizden kaçmaya çalışmak mı asıl cevabı? Emin olamadığımız, tedirginlik duyduğumuz duygularımızdan kaçmak en tanıdık his belki de. Bir çoğumuzun…
BİR ŞEY DİYEMEDİM!
Gece daha yeni başlıyordu. O vardı yanımda. Yeni tanımaya başlamıştım aslında onu. Niyeyse ısınmıştım da. Anlattıklarını tüm dikkatimle dinliyordum, daha fazla anlatsın da istiyordum. Hiç susmasa ne kadar güzel olur diye düşündüm. O da keyif alıyordu belli ki. Almalıydı da. Onu böyle güzel dinleyen biri var mıydı ki hayatında, olsa da ne fark eder ki?…
HERKES DOĞDUĞU ANA DÖNSÜN!
Yemek yapmak, çocuk bakmak, fedakarlıkta zirve olmak, dünyaya geliş sebebimiz, kıymetlilerimiz ve kıymetini bir türlü bilemediklerimiz; kadınlar. Herkes doğduğu ana dönsün. Baksın annesinin gözlerinin içine aynen onun baktığı gibi. Sevgiyle, aşkla, bağlılıkla. Tüm kötülüklerden arınmış haliyle, masumca. Büyüdükçe mi zorlaşıyor her şey, kolaylaşması gerekirken? Kendimizi en anlatabilecek bulduğumuz zaman aslında en anlaşılmaz olduğumuz an. Peki…
SAYMAYA BAŞLAYALIM ŞİMDİDEN!
Yaşamaktan bazen keyif aldığımız, arada yolda kaldığımız, bocaladığımız, kendimizi ruhen ve bedenen saldığımız, teselli bulamadığımız his; acı çekmek. Kavramlar tek anlam taşısa da bizde oluşturduğu duygular pekte öyle değil aslında. Çok farklı, karmaşık. Kelimenin anlamı ile yaşamın tadı o kadar başka ki. Bilmenizin fayda etmediği, hayat bilginizin sizi kesmediği an. Başkasına da yardım edebilmemizin kaynağı…
YALNIZ DEĞİLSİNİZ!
Onu gördüm bugün. Görmedim aslında tam olarak hissettim onu. Ayak sesini, nefesini, nefesimi kesişini. Ruhum bedenimde değildi, ona gitmişti sanki. Fısıldamalarını dinliyor, belki bir şey duyarım diye çırpınıyordu. Bense kalakalmıştım. Yirmi dört saatlik zaman diliminde ki en güzel an buydu belli ki. Onu yaşamak! Kendimi unutmuştum yine. O varken ben kimdim ki? Neydim? Neden böyle…
BÜYÜLÜ BİR YOLCULUK!
Büyülü bir yolculuk, egzotik bir seyahat deneyimi. Bu yolculuk elbette keşfedilmiş ya da yeni keşfedilecek bir mekana ya da zamana değil. Kendimize, varoluşumuza, geçmişten geleceğimize… Her gün evden markete ya da işimize çıktığımız gibi. Rutin, sade. Ama en varılası yolculuk olacak bu. Bulmayı umduğumuz, umduğumuzu bulamayacağımız, gizli saklı olanları ortaya çıkaracak bir keşif . Hazırsan…
Yorum Köşesi