BİR UMUTTU YAŞAMAK!

2 Ekim 2020 12 Yazar: ufukcamci

Kendini haklı zannetmek, ne büyük bir yanılgı. Niye böyle bir kılıfa saklanmak ister insan? Bu düşüncenin altında yaşamayı niçin yeğler? Kendine verdiği önemden mi kaynaklanır yoksa derinlerdeki yenilgilerini bastırmak için koz olarak mı kullanır? Halbuki konuşmak insana verilmiş en büyük özellik değil midir? Kendini anlatmak, karşısındakini dinleyip anlayabilmek, ortak değerlerde birleşebilmek daha mı zor oluyor sizce? Zoru seviyoruz galiba bir nebze de olsa her birimiz. Haz alıyoruz bazen bu durumdan.

Kolay olanı, daha çabuk ikna olanları, hayır demeyi bilmeyenleri cezbedici bulmuyoruz sanki. Çekim alanları yokmuş sanıyoruz. Her birimiz değil elbette. Farklı olanlar var. Karmaşayı sevmeyenler mesela, kendini anlatabilmeyi başaranlar, aza tamah etmeye alışanlar…

Fazlasını isteyenlerde olacak tabi ki. Her şey onunmuş zannına kapılanlar, tüm gücün kendinde toplandığını sananlar, paranın tüm kapıları açacağına inananlar…

Sevgi okyanusuna dalanları da es geçmek olmaz, keyfine varanları, içinde boğulanları, sevgi azlığından yakınanları, sevgisi fazla gelip bunu kaldıramayanları, terk edilmenin ağırlığına dayanamayanları, acılarını derinlere gömüp yeni hayatlara yelken açanları…

Velhasıl bir umuttu yaşamak, herkesin kendinde sevdiği ve sakladığı; karşıdakinden aldığı ve bazen de çaldığı bir hayattı bu!